Królowa Śniegu

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami żyła sobie Królowa Śniegu. Robiła wszystko, co chciała  i była bardzo zła.

Pewnego dnia zrobiła huragan ze śniegu, lodu, gradu i smogu. We mgle powstał lodowy zamek, do którego tylko Królowa mogła wejść.

Nawet nie wpuszczała do środka swoich znajomych (przyjaciół żadnych nie miała). Dzieci z pobliskiego miasteczka często bawiły się w okolicy zamku, kiedy Królowa nie widziała. Raz zobaczyła, jak słońce wyszło zza chmur   i zaczęło topić jej zamek. Pani spostrzegła, że z jej tronu wyłania się kwiat róży, a z niego wydobywała się cudowna woń. Zimna Pani poczuła się jakoś dziwnie, inaczej. Zrobiła się jakby mniej zmęczona, a jej serce się rozgrzewało. Cała jej szata się roztapiała. Zamiast białej, lodowej sukni, miała na sobie tkaninę zieloną w kwiatki. Od tego dnia została królową radosną. Okoliczne dzieciaki uwielbiały się bawić z dobrą, piękną Królową Wiosny. Jej lodowy zamek stał się pałacem  z pnia drzewa o wielu gałęziach, gdzie ptaszki wiły gniazdka.

Odtąd Królowa Wiosny zamiast śniegu zsyłała na ziemię kwiaty, zielone listki i ciepły wiosenny deszcz.

Autor: Dzieci z koła czytelniczo-teatralnego „Baśniobranie” ( przy drobnej pomocy J. Kurpiel)